Ένας Σεπτέμβρης των ονείρων
Μας πρόφτασε και πάλι ο Σεπτέμβρης κι ας μοιάζει, εδώ στο νότο, ο φετινός σαν βαριεστημένο καλοκαίρι. Κι εμείς, της μέσης ηλικίας, να αλληθωρίζουμε προς τη νεότητά μας, αρθρογραφώντας για άλλη μια χρονιά, με κάποιες νεανικές φαντασιώσεις να μας στοιχειώνουν χρόνια και χρόνια. Νέα σχέδια και ανομολόγητες ελπίδες συμπλέκονται πάλι με την κούραση από τον φθοροποιό Αύγουστο. Νά 'μαστε λοιπόν, ακόμα εδώ, σαν αιώνια χωριατόπαιδα, να ονειρευόμαστε μια φθινοπωρινή βροχούλα. Ακόμα ακόμα και μια αλλαγή στον δίχως τέλος αγώνα για την επιβίωση, για ένα καλύτερο αύριο, για μια συμφιλίωση με το παρελθόν μερικές φορές.
Συζητούσα κάποτε με ένα καλό φίλο για ταξίδια και μέρη παράξενα στον κόσμο και γλέντια και πολλά ακόμα. Τον ζήλευα, είναι αλήθεια, για τις τόσες εμπειρίες του, για τα τόσα που είχαν δει τα μάτια του. Κάποια στιγμή του εκδήλωσα την ζήλια μου και αυτός με παρότρυνε να ταξιδέψω όσο μπορώ να ζήσω όσα περισσότερα μπορώ. "Αλλά δεν μπορώ αυτή τη στιγμή, υποχρεώσεις βλέπεις", του απάντησα.
"Τότε φίλε μου, μπορείς τουλάχιστον να ονειρεύεσαι..."
Ας είναι λοιπόν, τα όνειρα τουλάχιστον δεν χρεώνονται στον υλιστικό πολιτισμό μας. Είναι φτιαγμένα από ύλη αόρατη, μη μετρήσιμη από τα σύγχρονα όργανα ακριβείας. Ίσως να είναι φτιαγμένα από αδιόρατα κβαντικά σωματίδια, που αναδιατάσσονται με τρελό ρυθμό και πορεία μέσα στον χαοτικό κόσμο των νευρώνων μας. Σίγουρα κάπου εκεί έξω, ίσως κοντά στις μεγάλες μητροπόλεις του πλανήτη, ίσως όμως και σε κάποια απομακρυσμένα εργαστήρια που στελεχώνουν επίμονοι επιστήμονες, άνθρωποι προσπαθούν να μετρήσουν τον αόρατο αυτό μικρόκοσμο. Κάποιοι από αυτούς ίσως να ονειρεύονται την κατάκτηση του απώτατου αυτού ορίου, την κυριαρχία δηλαδή πάνω στις σκέψεις των ανθρώπων. Είναι όμως μια μάχη που δεν πρόκειται εύκολα να κερδηθεί. Παρά την ανθρώπινη κομπορρημοσύνη, η πικρή αλήθεια είναι πως η επιστημονική μας πρόοδος είναι ακόμα πολύ φτωχή και μάλιστα έχει παραμείνει σχεδόν πρωτόγονη σε πολλούς τομείς, όπως για παράδειγμα η μαχόμενη ιατρική της κοινότητας.
Δεν προβλέπεται λοιπόν οι "τρελοί" επιστήμονες ή κάποιοι στυγνοί στατιστικολόγοι να εισβάλουν σύντομα στον μικρόκοσμό μας, στον κόσμο των ονείρων και της φαντασίας. Όσο κι αν πολύ το επιθυμούν παλαιάς και νέας κοπής εξουσιαστές, που εξακολουθούν να λυμαίνονται τις κοινωνίες μας.
Θα πορευτούμε κι άλλο με τα παλιά μας "εργαλεία" , με την τέχνη και την συγγραφή. Με τα συνηθισμένα και στέρεα υλικά θα παλέψουμε και πάλι, με πιο πολύ πείσμα και δημιουργικότητα. Για την πιο αγαπημένη μας από όλες τις δραστηριότητες. Την δημιουργία νέων κόσμων.
Ένας Σεπτέμβρης των ονείρων...