Tales dot gr

Blowin' in the Wind-Bob Dylan

Παρατηρούσαμε την φωτογραφία του Bob Dylan από την τελετή βράβευσής του με το Medal of Freedom. Ήταν Μάιος του 2012 και o ζωντανός θρύλος των 60's, εμφανώς γερασμένος, με μαύρα γυαλιά, δέχεται την βράβευση από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Barak Obama. Δεν μπορέσαμε να μην σκεφτούμε, με μια δόση μελαγχολίας, πως όταν γεράσει ο άνθρωπος έρχεται η ώρα των βραβεύσεων...Ίσως έτσι να σκέπτεται και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, που δεν έχει αντιδράσει ακόμη στην επόμενη είδηση, μιας ακόμη τιμητικής διάκρισης, που είναι και η αφορμή του σημερινού άρθρου μας. Η αφορμή δόθηκε λοιπόν από την πρόσφατη τιμητική διάκριση του Bob Dylan με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.Το σκεπτικό πάντως της Σουηδικής Ακαδημίας αναφέρει πως ο Bob Dylan βραβεύεται "για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφράσεων στο πλαίσιο της σπουδαίας παράδοσης του αμερικανικού τραγουδιού".

Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που βραβεύεται ένας μουσικός με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είναι όμως μουσικός ο Bob Dylan; Όχι δεν είναι μόνο μουσικός, ή για να ακριβολογήσουμε, είναι και μουσικός. Κυρίως όμως ο σπουδαίος καλλιτέχνης είναι αυτός που ονομάζουμε "τραγουδοποιός". Αν ψάχνουμε ένα αντίστοιχο παράδειγμα στην Ελληνική μουσική, θα πρέπει ίσως να αναφερθούμε στον Διονύση Σαββόπουλο.

Ας μην μακρυγορήσουμε όμως περισσότερο. Η κατηγορία Ένα Τραγούδι του ιστολόγιού μας δεν ασχολείται με βιογραφίες καλλιτεχνών (για τον συγκεκριμένο θα βρείτε άλλωστε άφθονες πληροφορίες στο διαδίκτυο), αλλά εστιάζει κάθε φορά σε ένα τραγούδι. Το τραγούδι μας για σήμερα είναι το αξέχαστο "Blowin' in the Wind". Γράφτηκε το 1962, όταν ο Bob Dylan ήταν μόνο 21 ετών και παρουσιάστηκε αρχικά σαν single και αργότερα το 1963 περιλήφθηκε στο album "The Freewheelin' - Bob Dylan", που ήταν και το δεύτερο προσωπικό του album.

Υπήρξε ένα από τα εμβληματικά τραγούδια της γόνιμης δεκαετίας του '60 και ακούστηκε σε όλα τα μεγάλα γεγονότα που την σημάδεψαν. Τώρα που θεωρείται κλασσικό πλέον, έχει χαρακτηριστεί σαν "κινηματικό" ή σαν "τραγούδι διαδηλώσεων". Πιστεύουμε όμως ,στην δεύτερη αυτή δεκαετία του 21ου αιώνα που ζούμε, ότι δεν έχει πια αυτή την διάσταση. Αυτό που εμείς βρίσκουμε ανυπέρβλητο, είναι η δυνατή αφαιρετική σκέψη του νεαρού τότε δημιουργού, το εκπληκτικό σε απλότητα και δύναμη πάντρεμα στίχων και μουσικής. Έτσι το τραγούδι υπήρξε προάγγελος μιας διαφαινόμενης πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης. Δεν θα ήταν όμως ωφέλιμο να καταλάβουμε τον όρο με την σημερινή του αρνητική χροιά, συνέπεια των τριβών που προκαλούν οι σύγχρονες μονεταριστικές πολιτικές.

Εδώ μιλάμε για μουσική και στίχους που μπορούν πια να απευθυνθούν σε ένα παγκόσμιο κοινό, που έχει όνειρα και αγωνίες και ερωτήματα. Γράφτηκαν και άλλα τραγούδια αυτής της στόφας, όπως το "Imagine" του John Lennon ή το "Dance me to the end of Love" του Leonard Cohen. Για να είμαστε ακριβείς, μια ολόκληρη σχολή ξεκίνησε τότε, με μουσική που πατάει πάνω στα απλά ακόρντα της ροκ και της φολκ σκηνής. Το σημερινό όμως τραγούδι θα παραμένει πάντα εκεί ψηλά στις προτιμήσεις μας, με τις απλές φαινομενικά ρητορικές του ερωτήσεις, με την επιδέξια ακροβασία του ανάμεσα στην ελπίδα και την ματαιότητα. Έχει τη δύναμη να μας κάνει να ονειρευόμαστε και να σκεπτόμαστε ταυτόχρονα. Απλά κορυφαίο.